İster istemez birilerinin dikkatlerini çekiyordur, benim dikkatimi çektiği gibi: Kimileri kendilerini olabildiğince konuşma ve yazma mevkiinde görüyor olmalı ki, konuşmazlar ve yazmazlarsa insanlar yanılacaklar, yanılgıya kurban gidecekler gibi bir izlenim veriyor yazıları, konuşmaları. Bu konuşmalar ve yazmalar daha çok siyasete ve yönetime ilişkin uyarılar anlamında. Ekserîsi de suçlayıcı, olumsuzlayıcı, güven duymamayı yansıtıcı.

Bilgili oldukları, o alanda âdeta eşsizmiş, her yazdıkları, söyledikleri gerçekmiş gibi bir konumda sanıyorlar ve gösteriyorlar kendilerini. Kanaatleri, düşünceleri ya da kendilerini öyle göstermeleri arasında fark olsa bile önemli değil. Sağlıklı ve esenlikli bir hâlde gözükmüyor duruşları.

Muhyiddin Ibn Arabî (m.1165-1240) “Tedbîrât-İlahiyye” adlı eserinde (Tercüme ve şerhi: Ahmed Avni Konuk, Yayına Hazırlayan: Prof. Dr. Mustafa Tahralı) insan hakkında şöyle demiştir: “İnsan, kalbinin ilişkin olduğu şeyin kuludur.” (s.36) Ve şöyle devam eder cümleleri: “Kalbinde nefs sevgisi olanlar nefsin kulu, mal sevgisi olanlar malın kuludur. Diğerlerini de buna kıyâs et!”

Cehennemin aşağı doğru inen basamakların (derekeler) cümlesini (yüz dereke) içine aldığı, cennetin de yukarı doğru yükselen yüz derece/kademe olduğu aynı eserde(s.367) belirtilir.

Dünya hayatında insanlar genellikle dine ya yüzeysel olarak inanır görünürler ya da daha büyük bir bölümü yine yüzeysel olarak inanmaz görünürler. İnsanların dine inanır görünenlerinin ekserisi de dâhil, bir vakıa olarak, kendilerince gerçek olduğuna inandıkları, yaşadıkları dünya hayatıdır.

Bütün bu dönen dolapları ve yükseltilen sesleri/sözleri bu çerçevede mütalaa ederek, doğruluktan-dürüstlükten veya haktan-hakikatten yana olmak ile hakka- hakikate karşı olmak cepheleşmesi anlamında düşünmüyorum. Tarafları belirgin olmayan, kimlerin doğrudan yana yazdığı-konuştuğu, kimlerin bu ülkenin ve milletin aleyhine böylesi bir ortamı fırsat bildiği ve gereğince davrandığı karanlık bir dönemden geçilmekte.

İsmet Özel‘in İstiklâl Marşı Derneği internet portali İsmet Özel Köşesinde çıkan “Yazdıklarımın Soluklanma Vakti (I)” başlıklı ve 8 Zilkâde 1442 (18Haziran 2021) tarihli yazısının (http://istiklalmarsidernegi.org.tr/IsmetOzel?Id=77&KatId=5) paragraflarının hemen hemen her birinden birer-ikişer alıntılayacağım cümleler oluşturacak bu yazıyı. İlk alıntıladığım cümle de başlığı teşkil ediyor.

“(…) Hayrete kapıldığımız şeyler ve durumlar şaşırmamıza yol açıyor. Hâlbuki hayranlığımızın bir şaşırtıcı tarafı yok.

Çok vaktim kalmadı. Kaç saat, kaç gün, kaç hafta, kaç ay, kaç yıl daha yaşayacağımı ben bilmiyorum. Uzayan ömrümün ne kadarının kaldığını bir beni yaratan biliyor. Benim bildiğim şey yazdıklarıma nefes aldırma vaktinin geldiğidir. (…) Ne zaman ki yazdığım şiirin adını Partizan koydum, o zaman kendimi sadece bir şair olarak değil, Avrupaî, giderek Fransevi anlamda ‘bağlı’ bir şair olarak görmeğe başladım. Bağlılığım bir daha ara vermedi. (…)

(…) Eğer yeniliğe heves bahsinde içime sızmış bir şeyler vardıysa onları içimden kazıyıp sökmek beni güçlü kılıyordu.

Güçlü insan karşısına çıkan her gerginliği kendi lehine çevirebilen insandır.  (…) Karakter hususiyetlerimizi doğuştan getirmiyoruz. Bize din seçme alanı bırakan budur. (…)

İsmet Özel‘in İstiklâl Marşı Derneği internet portali İsmet Özel köşesinde “İslâmla Damgalanmış Varoluş” üst-başlığı altında çıkan “Kapitalizme Ölüm Şerbetini Türkler İçirecek” başlıklı ve 23 Şevval 1442 (4 Haziran 2021) tarihli yazısının birkaç yerinden yapacağım alıntılamalardan ibaret olacak bu yazı.

İlk alıntı da söz konusu yazının ilk paragrafının sonundan ve bu yazının başlığını teşkil ediyor.

“(…) Şöhrete iktisatçı olarak ermiş olan Keynes kapitalizmi insan tabiatının bir kısmı ve sıfırlı birli bir oyunun tarafı olarak biliyordu. Eğer kapitalizmi 1 saydırabilirsek sosyalizmi 0 saymanın yolu açılacaktı. Keynes sermaye sahiplerine ‘Canınızı değil banka hesabınızı tehlikeye atın’ tavsiyesinde bulunarak kapitalizmi canlı tutmağı başardı. Lüzumlu veya lüzumsuz her türden alış veriş kapitalizme kan taşıyacaktı. Öyle de oldu. (…)

Türkler tarih sahnesine piyasa adı verilen ve ilkesi ‘al takke, ver külâh’ anlayışına uydurulmuş istismar düzenini tahttan ve taçtan mahrum bırakarak çıktı. (…) Yani Türkler Milâdi 1071’deki Malazgirt zaferinden çok önce Anadolu’nun baskın insan unsuru haline gelmişlerdi. Bizans ordusunun mağlubiyeti Türkleri dünya sistemine, yani gayri-Müslim bir otoriteye hesap verir olmaktan çıkardı. Türkler hayatlarını kültürünü kökten değiştirdikleri topraklarda devam ettirdi.  (…) Sonrasında Gaza Beyliklerini görüyoruz.  (…) Osmanlı Devleti bu beyliklerin idare tarzında gündeme soktuğu ahlâk düzenini tanzim ederek canlandı ve geniş topraklarda gücünü gösterdi. (…)