” Birileri içinden geçtiğimiz zamana ‘bilgi çağı’ isimlendirmesini yakıştırdığından beri, yaşayan herkes bilgilenme konusunda adeta histerik bir çaba içinde… Bilmekten kastın, bilgi görünümlü her şeyi zihnimizde depo etmek olduğuna yaygın biçimde inandık nedense. (…)
Oysa bilgi depolamak insanların değil bilgisayarların işi… Yaşamak için lüzumlu olanı bilmek kâfi insanlar için; kayıtlanmış bilgiyi kullanmanın, fikre, duyguya, pratiğe dönüştürmenin yollarını keşfetsek bu yeter de artar ve rahatlıkla işimizi görür. (…)
Ama nedense her şeyi öğrenmek, her şeyi bilmek bu çağın olmazsa olmaz bir mecburiyeti olarak kabul ediliyor. Buna karşılık bildikleriyle ne yapacağını bilemeyen insanlarla dolup taşıyor dünya. (…)

Başlıktaki ifade elbette benim hissiyatımı yansıtıyor. Ben bir şey beklemiyorum artık çoğu gazete yazılarından / yazarlarından. Ve benim gibi kanaat ve/veya izlenim sahibi olanların da bulunduğunu, hattâ çok olduğunu niye düşünmeyeyim?

Söyleyecek sözü olan gazete yazarı ara ki bulasın! Gazete isimleri bile günümüzde bir geçmişe sahiplik özelliğinde değiller. Aktüaliteden görüldüğü kadarıyla geçmişi olmayan gazete isimlerine rastlanıyor hep.

Haberler de öyle. Haberlerin öne çıkardığı isimler de, onların görevleri, ağırlıkları/ hafiflikleri ve mesajları da…

Şimdilerin Türkiye’sine dair bu çerçevede izlenimlerimin özü böyle.

Elbette iyi gazete yazarlarının artık tamamen yok olduğunu söylemiş olmuyorum. Genel duruma değinmiş oldum. Benim de hâlâ merakla ve ilgiyle okuduğum gazete yazarları az da olsa var çok şükür. Ama bunlar çok azaldı, çok az kaldı. Fazlasıyla iddialı, yüzeysel, güya ses getirici olması istenen yazılar var ortalıkta; onların gündem belirleyiciliği bekleniyor gibi sanki. Manzara bu. Buna işaret etmekti bu yazıyla amacım.

Muhyiddin İbnu’l-Arabî‘nin (m.1165-1240) Fusûsu’l-Hikem adlı eserinin Tercüme Ve Şerhi-III’den (tercüme ve şerh: Ahmed Avni Konuk(m.1868-1938, Yayına Haz. : Prof.Dr. Mustafa Tahralı, Dr. merhum Selçuk Eraydın ) Îsa Fassı’ndan bazı alıntılar (s.161-163 arasından) oluşturacak bu yazıyı.

“Her bir kâmil insan, ‘Allah’ câmi (toplayıcı) isminin mazharı (zuhur mahalli) olduğundan, onun özel Rabbi bu câmi isimdir. Halbuki kemâl öncesi diğer insan ferdleri gibi onun da ayrı ayrı rablerden bir özel Rabbi vardı. Bu özel Rab ise onun hakikatidir; ve sabit hakikati o ismin sûretidir. Ve Rum, 30/30 âyet-i kerîmesi mûcibince hakikatlerin değişmesi mümkün değildir. Dolayısıyla toplayıcı ismin mazharı olan kâmil insan, kendi özel Rabbinin doğru yolunu terk mi ediyor? Cevap: Hayır, kâmil insanda isimlerin tümünün hükümleri ve eserleri diğer isimlerin hükümleri ve eserlerine galip olarak görünür olur. Ve üstünlük sebebiyle kâmil insan o ismin doğru yolu üzerinde yürür. Bundan ötürü onda bilcümle isimlerin hükümlerinin zuhuru itidâl üzere olmaz. Ne ki bu itidal yokluğu ile beraber, madem ki kendisinde bilcümle isimlerin hükümleri fiilen görünürdür, ve isimlerin hepsi ise ‘Allah’ isminin altında toplanmıştır, şu halde kâmil insan bu toplayıcı ismin mazharıdır. Ve isimlerin tümünün hükümleri ve eserleri kendisinde itidal üzere zahir olan kâmil insan ancak peygamberlerin sonuncusu (s.a.v.) Efendimizdir.

İsmet Özel‘in İstiklâl Marşı Derneği internet portali İsmet Özel Köşesi’nde “ALIN TERİ GÖZ NURU” üst-başlığı altında “YIKAN YOKSA YIKILAN DA YOKTUR” başlığıyla çıkan 25 Cemaziyelahir 1443 (28 Ocak 2022) tarihli yazısının ( http://www.istiklalmarsidernegi.org.tr/IsmetOzel?Id=107&KatId=7 ) birkaç yerinden yapacağım alıntılamalar (ilki de başlığı teşkil etti) oluşturacak bu yazıyı.

” Osmanlı Devleti’nin haritadan silinişini şu bakımdan hayret verici buluyoruz: Bu yönetim tarzı inkıraza uğramış bütün diğer devletlerden uzun bir ‘duraklama devri’ ile ayrılıyor. Batış dönemi diye bilinen çağda bile bağrında zengin paşalar barındıran devletin duraklama hem de uzun bir duraklama devri yaşamasının sebebi Batı Medeniyetinin Osmanlı’yı haritadan silme planlarını ‘şark meselesi’ yaftasıyla hem dondurmuş, hem de ertelemiş olmasıdır. (…) Büyük Savaş tarafların dört yılını aldı.

(Başlığı alıntı olarak teşkil eden cümlenin yeri yazıda burası idi.) (…)
Tarihin beni şahsım itibariyle içine düşürdüğü hayret en çok şimdiki halimi izaha yarıyor.  Bir insan, bir fert olarak kendi halim gerek mensup ve gerekse ait olduğum kavmin, milletin halini açıklıyor.  (…)

Çağlar boyunca bütün siyaset uygulamalarını bir al gülüm-ver gülüm alıştırması saymalıyız. Bir siyasi yapının yerini farklı bir yapıya bırakması iki şarta bağlıdır: Yürürlükteki idareci zümre toplumun hareketlerine şu veya bu sebeple ayak uyduramamaktadır. Sıkıntılara çare bulamayan yöneticilerin bizzat kendileri yönetilenlerin kaldıramayacağı bir yük şekline girmişlerdir. (…)

Fusûsu’l-Hikem* kitabı şeyhimiz, imam, kâmil, ümmetin hadisi, kâmillerin imamı, imamların imamı, Muhyi’l-hak ve’d-din Ebu Abdullah Muhammed b.Ali b.el-Arabî et-Taî’nin (r.a.) muhtasar kitaplarının en nefislerinden birisidir. Bu eser onun son neş’eleri ve tenezzüllerindendir. Fusûsu’l-Hikem, Muhammedî makamın kaynağından, zatî ve ahadiyet (birlik) özelliğindeki ‘cem’ meşrebinden varis olmuş, böylelikle de Hz. Peygamber (a.s.) Efendimizin ‘Allah’ı bilmek’ hakkındaki zevkinin özünü içeren ve içinde zikredilen büyük veli ve nebîlerin zevklerin kaynağına işaret eden bir kitap olarak gelmiştir. (…) Dolayısıyla Fusûsu’l-Hikem, onlardan her birisinin kâmil makamının içermiş olduğu şeyler üzerine adeta bir ‘mühür’; bu makamların kapsadığı ve kendilerinden zuhur eden şeylerin asıllarına dikkat çeken bir eser olmuştur.

*Fusûsu’l-Hikem, tasavvuf ile iç içe geçmiş metafizik hakkında bir kitaptır. Eserde yazarın amacı genel olarak varlığın tabiatını ve mümkün varlığın (âlem) vacib varlık (Allah) ile olan ilişkisini araştırmaktır. Eserdeki en önemli yön en kâmil mazharları olan nebîlerin sûretlerinde tecelli eden ilahi hakikatin araştırılmasıdır. (…) Ebu’l-Ala Afifi’ye göre İbnü’l-Arabî bu eserde amelî ve nazarî tasavvufun meselelerini sunmadığı gibi salt felsefi meseleleri de ele almaz. Ya da el-Fütûhâtü’l-Mekkiyye ve diğer bazı eserlerinde yaptığı gibi fıkhî meseleleri arz edip bunları tasavvufî açıdan yorumlamaz. İbnü’l-Arabî bu eserinde tasavvuf felsefesindeki bir sistemi özetler. (…)