Dürüst, içten, mesleği olan Orman mühendisliğinde bazı il ve ilçelerde görev yaparak (ekserî 0rman İşletme Müdürü olarak) son döneminde de Genel Müdürlük Müfettişi olarak görev yapmış daha sonra emekli olmuş ve 1995’te beyin kanaması geçirmesi ardından kısa bir süre sonra vefat etmiştir. Resmî görevi boyunca vazifesi dâhilinde en ufak bir taviz vermesi söz konusu olmamıştır. Dürüstlüğündeki değişmezlik ömrü boyunca sürmüştür.

Diyebilirim ki en başat ve önemli özelliği son derece dürüst, samimî olmasıydı. Resmî görevinde de, evinde de. Allah rahmet ve mağfiret eylesin, mekânı cennet olsun.

Jeoloji mesleğinde bir baba olarak Prof.Dr. İhsan Ketin’i Kuzey Anadolu Fayı’nı keşfetmesi, jeolojide ve özellikle tektonikte meslekî başarısı ve çalışmaları, araştırmalarıyla ün yapmış olmasına rağmen son derece mütevâzı bir bilim adamı idi.

Yazıcıoğlu Mehmed’in MUHAMMEDİYE isimli eserinin (Hazırlayan: Prof. Dr. Âmil Çelebioğlu(1934-1990), Dergâh Yayınları 1. Baskı: Kasım 2018) birkaç yerinden yapacağım alıntılamalar oluşturacak bu yazıyı. İlk alıntı da yazının başlığını teşkil ediyor. (s. 157)

“Öyleyse bu fani diyara göz niçin doymaz? Bekasız mala, mülke, güzelliğe, gençliğe güvenip aldanmaya, doğruluktan ayrılmaya, gurura düşmeye değmez; helâl haram demeden ne bulursan yemeye gelmez. Değil mi ki bir gün felek âlem kadehine de bize de ölüm şarabını sunacaktır. O zaman bu dünyaya, bu çürük sevdaya bağlanmak, doğruluktan ayrılmak akıl kârı olmaz; Hakk’ın âyetlerine yapışmayan felâh bulmaz.

İSMET ÖZEL‘in “PERGELİN YAZMAZ SİVRİ UCU” isimli kitabının(TİYO, 2021;1.Baskı) birkaç yerinden yapacağım alıntılamalardan (bunlardan ilki s.23’ten ve bu yazının başlığını alıntı olarak teşkil etmekte) oluşacak bu yazı.

“Başlığı alıntı olarak teşkil eden cümlenin devamı: ‘Bırakın vesile olmağı modernlik sanatı ikbal bilenlerin gırtlağına hayatta kalma adına zehir akıttı.‘ “Şiir aklın açtığı yaraları tedavi eder.” ‘Ne kadar parlak görünürse görünsün Novalis’in bu sözü akıl ile duygu arasındaki zıtlaşmaya bir çare getirmedi. Aklın açtığı yara büyüdü ve yerküreyi kapladı. Tarifine güç yetiremediğimiz akıl ile duygu farkının duygu lehine kazığa bağlanması şiir diye biliniyor. Oysa bizi ‘Ben de insan mıyım?‘ sualiyle meşgul eden şiirden başkası değildir. Bu demektir ki, insanlık kendi yüzüne ayna tutma meşguliyetine şiirle dalmıştır. Paçayı şiire kaptırmak dünya hayatıyla iyi geçinmeyi zorlaştırır. (…) “Demem odur ki, şiire daldıysak onun insana verdiği zevkin ve ona mahsus temponun dünya hayatında tekabül ettiği bir şey bulamadığımızı bilerek dalmışızdır.”