“Hâdiseyi yalınkat bir açıklamayla geçiştiremeyiz. Bir işin bu dünyada sorgulanmış olması öbür dünyada hesaptan düşüleceği anlamına gelmez. Yani dünya işlerinin dünyada kotarılmış olmasının asıl mahkenenin kararına bir tesiri yoktur. Bu durum bizi her şeyin hesabının âhirette verileceği avuntusuna götürürse hatalı bir yola girmiş oluruz. İslâm Yolu kendini olduğu kadar ötekini de İslâm’a davetle açılır ve girilen bu yolda ömür boyu yürümek söz konusudur. İslâm her şeyden önce bir fetih dinidir. İslâm’a girmekle kendimiz fetih çabasına dalmış oluruz. Cihat kendiz için seçtiğimiz her şeyi hasmımıza ikram faaliyetidir. İslâm bütün kalıpları reddetme alanı açar. Türkçede “Gün battı, gâvur yattı” diye bir söz var. Yani Müslüman olmayanlar bilirlerse ancak kısa vadeli bir al-ver hesabına uygun hayatı bilirler. Müslümanlık ise ebediyet içinde bir ferdiyet uğraşına dalmak demektir. İslâmiyet’e duhul varoluş derdini üstlenmek anlamına gelir. Bunun içinde teraziyi doğru tartmak, yaratılmışların her birine merhamet göstermek olduğu kadar tabiatın tahribine engel olmak, siyaseti millî menfaat derecesinden aşağı düşürmeden yürütmek de yer alır.

İsmet Özel‘in TÜRKÜM DOĞRUYUM İNTİKAMIM ÜLKEMDİR / TİYO : 44 Aralık 2019 I. Baskı/ kitabının BAŞA DÖNEBİLMEK İÇİN SONUNA KADAR GİTTİM başlıklı bölümünden (s.7-19)

“Gençlik yıllarımdan bugüne birçok şey oldu ve olanların hiçbiri içime sinmedi.”(s. 7)

“Varlık gösterebilmişsek çocukluğumuza rağmen, ihtiyarlığımıza rağmen gösterebilmişizdir. Dolayısıyla bu dünyada varılacak mutlak bir sondan bahis açmak da insanı gülünç bir halden diğerine sürükler.” (s. 8)

“Sözüm varsa dünya hayatı uğruna kendini yıpratmak şöyle dursun dünya hayatını babasının malı zannedenleredir.” (s. 9)

“Şöhret gülünçlükle tamamlanmadığı zaman meşhur adam ortaya çıkmaz.” (s. 9)

“Her nedense zorluğun zor adama yakıştığına inanırız.” (s. 9)

“Giderek değersiz dünya Nobel ödülü alabilmek için her olmazıolura çevirenler elinde bilimsel dünya oluverdi.” (s. 10)

“Adnan Menderes’e aleyhinde bir askerî maruz bırakılacağı haberi ulaştığında söylenenlere kulak asmadı. Onun gönlüne İstiklâl Marşımızın ithaf edildiği kahraman ordumuzun müstemleke oldusu olmadığı kanaati su serpiyordu.” (s.10)

“Her gün tok gezebilmek bir marifettir. O marifetten ne kadar artırdıysanız elinizdeki fazlayla canınızın çektiğine laf yetiştirirsiniz.” (s. 9)

“Türk âlemi bünyesinden bir dünya hayatı çıkarabilseydi sayılı adamlardan kabul edilecektir.” (s. 11)

“Her ülke, her dil adına yerli şey şiirin aydınlattığı şeydir.” (s. 12)

“Şiir dünya hayatını küçümsemeyi öğretmediği zaman sanat olmaktan çıkar.” (s. 12)

“Kendi toplumunda dilden dile dolaşmayan şiiri niye bir başka dile tercüme etmeli?” (s. 12)

“Kesinkes bildiğimiz şey Müslümanların Allah’ın indirdiğine inanan yegâne kavim olduğudur.” (s. 15)

“Aşağıdaki sözler II. Yeni’nin üç büyük şâirinden birinin, Cemal Süreya’nın (diğer ikisi Turgut Uyar ve Edip Cansever) sözleridir: “Hedefim bir gazetede sütun sahibi olmaktı. Ben şiir yazmağa bu sebeple başladım. Çünkü benim yetişme çağlarımda edebiyat alanında kendini ispat etmemiş kişiye gazetede yer vermiyorlardı.” (s. 18) Şiire okunduğu derecede şiir deme yükümlülüğü altındayız. Şiire şairin yazdığı şey olduğu ölçüde şiir dememiz vaciptir. (…) 19 Kasım 2019

“Varlık gösterebilmişsek çocukluğumuza rağmen, ihtiyarlığımıza rağmen gösterebilmişizdir.” (s. 8)

“Sözüm varsa dünya hayatı uğruna kendini yıpratmak şöyle dursun dünya hayatını babasının malı zannedenleredir.” (s. 9)

“Şöhret gülünçlükle tamamlanmadığı zaman meşhur adam ortaya çıkmaz.”

Nefes Yayınevi 10. yıl özel yayını olan bu eserin birkaç yerinden yapacağım alıntılamalar oluşturacak bu yazıyı.

“Âşık olmamış birisi aşka ilişkin yazabilir mi? Bu soruya başka bir soruyla cevap verilebilir: Hiç âşık olmamış bir kimse var mıdır? Gerçekten de âşık olmamış birisi aşk üzerine etkileyici bir şey yazamaz fakat yazılanın aşkın hakikatine ilişkin bir şey olması için yazan kişinin aşkın ilk safhasını aşmış olması gerekir ki bu ilk safha insanın kendisini sevmesidir. insan, kendisinin başkalarından farklı olduğunu ayırt ettiği andan itibâren kendini sevmeye başlar. (…) İslâm mâneviyatındaki tahakkuk süreci, kişinin âşık olduğu her ne ise onun sürekli büyüyüp genişleyen dâiresinin ilâhî olanın kıyılarına ulaştığının farkına varmasını ve Allah aşkını gerçekleştirmesini içerir. Dahası insan, yalnız bu aşkın hakîkî aşk, bunun dışındakilerin ise mecâzî aşk, Dante’nin İlâhi Komedyası’nın sonundaki sözleriyle “güneşi ve yıldızları hareket ettiren” hakîkî aşkın bir yansımasından ibârettir. Aşkları başka “varoluş kıyısına” erişmiş ve Allah aşkını deneyimlemiş olanların hepsi bunu yazıya dökmemiştir. Ancak böyle yapmış olanlar, Allah’ın bizzat kendisinin sevdiği mahlûkâtına DUYDUKLARI AŞKTAN ÖTÜRÜ BUNU İFÂDE ETMEĞE GİRİŞMİŞLERDİR. Bu YAZARLARIN BÖYLESİNE YÜCE BİR AŞKI YAZIYA DÖKMEKTEN AMAÇLARI HERHANGİ BİR DÜNYEVÎ SONUÇ DEĞİL, başkalarını mâşukun âlemine yöneltmek olmuştur. Aşk ve güzellik kendi aslî âleminde iç içe geçip birleşmiş olduğu için insÂNÎ düzlemde bizim tecrübe ettiğimiz kavuşmalar da böyledir ve ister şiirde ister düzyazıda olsun onların sergilenmesi çoğu zaman güzelliğin muzzam ifadesiyle birleştirilmiştir.

İslâm mâneviyatı, Kur’ân ve hadiste gördüğümüz üzere aslî bilgiyle iç içe geçmiş olan aşk ile yoğrulmuştur. (…) Allah’ı sevmek O’nu bilmektir. İnsan bilmediğini nasıl nasıl sevebilir ki! Ve Allah aynı zamanda mutlak hakikattir. el- Vedûd, O’nun isimlerinden biridir. Dolayısıyla insan sevmedikçe O’nu bilemez. Meşhur bir kudsî hadiste belirtildiği üzere ALLAH bilinmeyi seven gizli bir hazine (kenz-i mahfî) idi. bilinmeyi sevdi ve onun için âlemi yarattı. İSLÂM’da aşkın en büyük yorumcularından biri olan Ahmed Gazzâlî  SEVÂNİH isimli eserinde Yuhibbuhum ve yuhibbûnehû “O onları sever ve (bu yüzden) onlar da O’nu severler” (Maide 5:54) âyetine göre insanın en temel ayrımının, onların Allah’ı sevebilmesi için önce Allah’ın onları sevmesi olduğunu yazar. İnsan olmamız bakımından elbette Allah’ı sevme irademizi göstermeliyiz.

Merhûm Prof. Dr. Orhan Okay‘ın SİLİK FOTOĞRAFLAR / PORTRELER Kitabında (DERGÂH YAYINLARI: 545) Âlimin Ölümü (Muhammed Hamidullah), s.90 / başlıklı yazıdan yapacağım bazı alıntılamalar teşkil edecek bu yazıyı.

Hamidullah Hoca’yı ben ilk defa öğrencilik yıllarımda (1952 veya 1953 olmalı) Edebiyat Fakültesi’nde (İstanbul’da) verdiği bazı konferanslarında tanıdım. Hocayı ilk konferansında veya benim katıldığım ilk konferansta Zeki Velidi Togan takdim etmiş, konuşmayı da Türk dinleyicilerine Fuat Sezgin tercüme etmişti. Üniversitelerin İslâmî konulara ürkek baktığı fakat bir yandan da Edebiyat Fakültesi’nde bir “İslâm Tetkikleri Enstitüsü” kurulması çalışmalarının yapıldığı o yıllarda Hamidullah’ın fakülte amfilerinden birinde verdiği konferanslar büyük alâka görüyor, dışarıdan katılan dinleyicilerle beraber amfide yer bulmak güçleşiyordu.

Siyah sakalı, uzunca boyu ve kadîd (zayıf) denilebilecek yapısı, sokakta daima basında taşıdığı siyah kıvırcık kalpağıyla Hamidullah Hoca sülüs hattıyla çekilmiş bir Elif’i andırırdı. (…) Bize yaşlıca görünen bu adamın insana hiç eğilmeyecekmiş izlenimi veren dik ve nahif bünyesinden umulmayacak kadar süratli yürüyüşüne hayretle mi, hayranlıkla mı bakardık? Hâlbuki o sırada henüz elli yaşında da değilmiş. Ama o zamanlar bizim için de zaten kırkın ötesi yaşlılık demekti. Pek de teferruatıyla bilinmeyen biyografisinden ve daha çok aziz dost İsmail Kara’nın Dergâh dergisinin Şubat saısında çıkan o uzun ve güzel yazısından öğrendiğime göre Muhammed Hamidullah 1908’de Hindistan’ın Haydarabad şehrinde doğmuş. Demek ki bizim İkinci Meşrutiyet’imizle yaşıt. (…)