Akif Emre istisnaî bir gazete yazarıydı. O, şahsiyetiyle ve ciddiyetiyle, entelektüel bir Müslüman olarak çalıştı çabaladı, okudu yazdı, gezdi gördü. Hamâsetten uzak durdu, kendi çizgisinden sapmadı.
“(…) Anadolu’nun İslamî köklerinin sufi rengini dünyaya bilimsel olarak tanıtmanın Türkiye’ye büyük hizmet olacağını düşünüyorum.
Mahmud Erol Kılıç‘ın “Budist Cengiz” başlıklı yazısından:
“(…) Sadece alkol müptelaları için değil toplumdan her kesimden insanın tövbe kapısı ve rehabilite yerleri idi dergahlar. Kimse melek değil. Hayatın bir cilvesi olarak cinayet, hırsızlık, cinsel suçlar işlemiş insanların bazıları pişman olmaktadırlar.
“(…) Önemli olan ‘Batılı‘ kimliği sahiplenmenin ‘evrensel değerleri benimseme‘ anlamına gelmediğinin görülmesidir. (…)” (M.Şükrü Hanioğlu)
http://www.sabah.com.tr/yazarlar/hanioglu/2017/05/07/ortadogululuktan-batililika-kimlik-seruvenimiz
“(…) Sağlam bir idrakin rahatlıkla farkına varabileceği ve dolayısıyla tedbir alabileceği savrulmaları, biz güncel meselelerin getirdiği günlük olağan konum alışlar gibi görüyor ve değerlendiriyoruz. Bu bizi hem zeminsiz, hem tarifsiz bırakıyor.
