Akif Emre istisnaî bir gazete yazarıydı. O, şahsiyetiyle ve ciddiyetiyle, entelektüel bir Müslüman olarak çalıştı çabaladı, okudu yazdı, gezdi gördü. Hamâsetten uzak durdu, kendi çizgisinden sapmadı.
“(…) Özellikle 15 Temmuz’dan itibaren bu ülke halkının artık ne kitaplardan öğrenmesi gereken bir kavramdır katılımcı demokrasi ne de sonu gelmez tartışmalara dalmış akademisyenlerin hayallerini süsleyen ütopik bir imge… Aksine, bundan böyle hakikatini her birimizin şahsen ve bizzat idrak ettiği, hatta “İşte budur” diye somut olarak tanıklık edebileceğimiz denli açıkseçik bir sahici olgudur. Katılımcı demokrasi, başkalarının zorlamasıyla veya önerisiyle bu halkın isteksizce boyun eğdiği, ne idüğü bilinmez bir kurum veya kavram değil, aksine, Türkiye’nin ruhunun bize kazandırdığı, geri dönüşü olmayan bir tarihsel aşamadır. Evet, ortak iradenin bu ülkede eşit ve özgür olarak yaşamayı hayal eden sivil toplum aracılığıyla tahakkuk ettirdiği emsalsiz bir aşama… ‘Cumhuriyet’i koruma ve kollama’nın ‘demokrasiyi koruma ve kollama’ anlamına dönüşmekle kalmayıp asıl şimdi halkın bilincinde gerçek değerini kazandığı bir aşama… (…)” (Dücane Cündioğlu)
http://www.hurriyet.com.tr/ducane-cundioglundan-15-temmuz-manifestosu-40183527
İsmail Kılıçarslan’ın “Bari cevap verelim” başlıklı yazısının (Yeni Şafak, 11.10.2016) birkaç yerinden alıntılar sunacağım. Parantez açarak yaptığım açıklamalar var, belirtirim.
“Kartal Belediyesi’nin düzenlediği ‘Günümüz İslam Dünyasında Meseleler ve Çözüm Yolları’ başlıklı toplantıda konuşan CHP Başkanı Kılıçdaroğlu, 15 soru sormuş ve konuşmasını şu cümleyle bitirmiş: ‘Bunların cevaplarını hep birlikte aramak zorundayız.’
Kılıçdaroğlu’nun ‘hep birlikte’ diyerek kastettiği kitlenin içinde var mıyım bilmem. Lakin yine de, bu 15 sorunun bazılarını aklımın erdiği, kalemimin döndüğü kadar cevaplamak isterim.”
Süleyman Seyfi Öğün’ün sıradışı bir yazı dizisinden (“Muhtasar bir NATO hikâyesi”) dördüncü yazı bugün çıktı. Bu yazının önemine dikkat çekmek için birkaç yerinden alıntılar sunacağım.
“(…) Postmodern çağ, kaos üzerinden düzen üretiyor! Böylelikle düzensizlikler, iç karışıklıklar üzerinden hegemonyasını pekiştirecek bir düzen kuruyor… (…)
