Gökhan Özcan’ın “Ucu kıvrılmış sözler” başlıklı yazısından (Yeni Şafak, 02 Şubat 2017) :
“ “Okuyorum, okuyorum, okuduklarım hiç aklımda kalmıyor” dedi sağda oturan. “Belki de aklın hiç okuduklarında olmuyor” dedi soldaki.“
Yazarın başlıkta aktardığım sözünün devamında şu cümle de var: “Durum başka bir şey düşünülmesine izin, olanak ve fırsat vermeyecek kadar açık. (…)”
*O, “dîni doğru tutun, onda tefrikaya [ayrılığa] düşmeyin” diye dînden hem Nûh’a tavsiye ettiğini;[aynı anlamda] hem sana vahyeylediğimizi; hem İbrâhîm’e, Mûsâ’ya ve Îsa’ya tavsiye ettiğimizi, sizin için de şerîat yaptı. Senin kendilerini davet etmekte olduğun şey müşriklerin [Allah’a ortak koşanların] üzerinde büyüdü (ağır geldi). Allah kimi dilerse buna, onu seçip çeker, (ancak kendisine itaatla) dönmekte olanları bunda başarılı kılar. (Şûra Sûresi 42/13)
‘Turgut Cansever’le ilgili bir konferans, seminer, birkaç kişinin konuşacağı bir anma toplantısı, dergi veya gazete yazısı hep ilgimi çekmiştir. Ama maalesef ölümünden sonra. Onun değerini öldükten sonra farkedenlerden biriyim; îtiraf ediyorum.
Düzenli aralıklarla kitapları yayınlanmakta olan kıymetli hikâye ve deneme yazarı, yıllarca Dergâh Yayınları’nı ve Dergâh isimli edebiyat-sanat-kültür dergisini yönetmiş, aynı zamanda gazete yazarı olan Mustafa Kutlu’nun bu günkü yazısının (Yeni Şafak, 01.02.2017) altında bir ‘not’ dikkatimi çekti ve düşündürdü beni.
