Mahmud Erol Kılıç‘ın “Budist Cengiz” başlıklı yazısından:
“(…) Sadece alkol müptelaları için değil toplumdan her kesimden insanın tövbe kapısı ve rehabilite yerleri idi dergahlar. Kimse melek değil. Hayatın bir cilvesi olarak cinayet, hırsızlık, cinsel suçlar işlemiş insanların bazıları pişman olmaktadırlar.
“(…) Önemli olan ‘Batılı‘ kimliği sahiplenmenin ‘evrensel değerleri benimseme‘ anlamına gelmediğinin görülmesidir. (…)” (M.Şükrü Hanioğlu)
http://www.sabah.com.tr/yazarlar/hanioglu/2017/05/07/ortadogululuktan-batililika-kimlik-seruvenimiz
“(…) Sağlam bir idrakin rahatlıkla farkına varabileceği ve dolayısıyla tedbir alabileceği savrulmaları, biz güncel meselelerin getirdiği günlük olağan konum alışlar gibi görüyor ve değerlendiriyoruz. Bu bizi hem zeminsiz, hem tarifsiz bırakıyor.
Gökhan Özcan‘ın 01.05.2017 tarihli yazısının (Yeni Şafak) başlığı böyle. Bu yazıdan ‘alınacak ders’ de desem, ‘öğrenilecek çok şey’ de desem fark etmez, var. Ama ders almaya, bir şeyler öğrenmeye kendilerini kapamış olanlar göremezler böylesi yazılardaki bilgeliği. Onların en başta bilgeliğe kapalı oldukları rahatlıkla söylenebilir. “Sıradan çirkinlik”, öylelerinin kendilerini, yapıp ettiklerini tanımlamak için en uygun temel özellikleridir.
