Birisi Akif Emre’nin “Sistem, avansı geri istiyor” başlıklı yazısı, diğeri Süleyman Seyfi Öğün’ün “Tadı kaçan dünyaya dair” başlıklı yazısı. Her iki yazıdaki yaklaşım ve görüşleri tamâmen benimsediğimi söyleyemem ama ana-akım dışı yaklaşım ve görüşler içermeleri, bu yazıların okunmasının ve üzerinde düşünülmesinin yararlı olacağını akla getiriyor. Bunun için haberdar etmek istedim. Her ikisinden beşer cümle alıntılayarak.

Önce ilkinden:

“Memlekette ekonomik kriz dalgasının gittikçe etkisini artırma ihtimali herkesi tedirgin ediyor. (…)

(…) Hangi faktörler bir anda devreye girdi ki Türkiye ekonomisinde daha önce görülmemiş bir büyüme yaşandı?

(…) Bu zenginleşme reel ekonomiye dayanmaktan çok küreselleşmenin sağladığı bir avantaj, daha doğrusu küresel sistemin açtığı bir avanstan ibaretti.

(…)

Elbette yaşamakta olduğumuz, küreselleşme adına uluslararası sistemin manipülasyonlarına açık hale gelmenin bir sonucudur. (…)

Yaşamakta olduklarımız ve içinden geçtiğimiz süreç hak, adalet, emek, paylaşım, sermaye, faiz gibi İslam’ın adalet düzeninin temelini oluşturan kavramları yeniden düşünmek için bir fırsat olabilir. (…)”
(Alıntılanan bu cümlelerin ait olduğu yazıyı okumak için tıklayın)

Şimdi de ikincisinden:

“(…) Gündemlerimizi daha yoğunluklu olarak “reel”, “aktüel” meseleler donatıyor ve belirliyor. (…)

(…) Konvansiyonel medya; ister yazılı, ister görsel taraflarıyla keskin bir bölünme gösteriyor. (…)

Hangi kanalı izlerse izlesin; neticenin izleyenler açısından pek de farklı olmadığını düşünüyorum. (…)

(…) Niyet okumalarını bir tarafa bırakıp, en iyimser bakışla söyleyecek olursak; konvansiyonel medya ağır mâliyetlerini karşılamak için medya olsa olsa anaakım kültürel dinamikleri tâkip eden bir program yapılanmasını gerçekleştiriyor. (…)

(…) Kültürün insanın yaşadıklarıyla hesaplaşması, yüzeyselleştirilen hayâtına derinlikler katması ve daha yaşanır bir dünyânın nasıl inşâ edilebileceğine dâir zihin açıcı etkiler sağlaması beklenir. (…)”
(alıntılanan cümlelerin ait olduğu yazıyı okumak için tıklayın)