Mustafa Kutlu’ya ait bugünkü Yeni Şafak’ta çıkan “Kar yazısı” başlıklı yazının birkaç yerinden alıntılar sunacağım.

(…)

“Her şey herkes durup (hareketten kesilip) karın yağışını izliyor. Belki de bu yüzden karı izleye izleye içimize dönüyoruz; ruhumuza.

(…) “Kar için çok şiir yazılmıştır ama seçkin örneklerinden tadımlık mısralarla yetineceğiz.” diyor Mustafa Kutlu.

Yahya Kemal’in ‘Kar musikileri’ şiiri (Varşova, 1927 tarihli. Başından bir beyit:

Bin yıldan uzun bir gecenin bestesidir bu / Bin yıl sürecek zannedilen kar sesidir bu

Mustafa Kutlu’nun bu beyitle ilgili sözü: “Yahya Kemal bütün yükü kar sesine bağlamış. Var mı böyle bir ses; öyleyse nedir?” (…) Zihnim bu şehirden bu devirden çok uzakta (…) Kar sese (musikiye) dönüşüyor. Yahya Kemal’i alıp İstanbul’a götürüyor. (…)

Oysa Ahmet Muhip Dranas’ın mısraları böyle değil. Kasvetli ve dramatik. Kardır yağan üstümüze geceden / Yağmurlu karanlık bir düşünceden

Ve nihayet İsmet Özel.

Konvoylar geçiyor meşelikler arasından / Bir yaprak kapatıyorum hayatımın nemli taraflarına / Ölümden anlayan ciddi bir yaprak Unutulacak diyorum unutulsun / Neden büyük ırmaklardan bile heyecanlıydı / Karlı bir gece vakti bir dostu uyandırmak

“Aslında bunların hepsi birer vesile.” diyor yazar ve şöyle bitiriyor yazısını:

“Madem ki böyle oluyor. Pencereden, yağan karı elimizde limonlu çay bardağıyla kalorifer sıcaklığına sarılmış seyrediyoruz. Bu kadar hüzün kafi. Kalkın. Bu karda kışta çadırda kalanlara, başlarına bomba yağanlara bir battaniye, bir çift çizme de siz gönderin.”