‘Bir Ahlâk Davası Nurettin Topçu’

 

Prof.Dr. İsmail Kara‘nın bu yazıya da başlık yaptığım kitabının birkaç yerinden yapacağım alıntılamalar oluşturacak bu yazıyı.

“Önce Topçu fikriyatı başta olmak üzere birçok bakımdan kıymetli olan askerlik dönemine dair mühim bir kaynak olan Topçu’nun, hukukçu akademisyen arkadaşı, ailece de görüştükleri Kemal Fikret Arık’a (1913-1965) yazdığı mektuptur. Remzi Oğuz Arık’ın yeğeni olan Fikret Bey de Çorlu’da yedek subay olarak askerdedir. Daha sonra belki hukukları icabı kendiliğinden, belki Nurettin Bey’in davetiyle Hareket dergisi yazı ailesine de katılacaktır. Mektuptan anlaşıldığına göre İzmir ve sürgün şartlarına nazaran Topçu için askerde kısmi bir rahatlık sözkonusudur. (…) “Önce Topçu fikriyatı başta olmak üzere birçok bakımdan kıymetli olan o mektuba (bu yazıda birkaç yerinden alıntılamayla) birlikte bakabiliriz: “İstanbul, 13 Haziran 1937 Kardeşim, Mektubunu bir ay evvel çok sevinçle okumuştum. Bir aylık ihmalim bu sevincin eseri mi diyeceksin. Ben sevdiklerime çok zor yazabiliyorum. İfadedeki aczi göstermiş olmaktan çekiniyorum belki. (…) Galiba iki hafta evvelisi babanı kardeşinle Haydarpaşa istasyonunda gördüm. Kızlarını karşılamaya gelmişlerdi. (…) Şimdi benim buradaki vaziyetim çok rahattır. Sabahları ekseriya saat 11’de Tophane’den kalkan ekmek kamyonuyla Kâğıthane’deki mesaimize (karargâha) gidiyoruz. Öğle vakti oradayım. (…) Kafam rahat, işim rahat, içim belki değil (çünkü o hiçbir zaman rahat değildir). İşte böyle günlerimi geçiriyorum. (…) Koştum, gelmeden mektubunu yollayayım da bari yüzüm kara olmasın dedim. Şimdi bu saatte annemle Cahid’in (Okurer?) annesi sizdeler. (…) Ateşli şeyler yazmak isterdim ama içimdeki ateş acaba sönmedi mi? Lütfi’den (Bornovalı?) geçen hafta kısa bir mektup aldım. Kimseye yazamadığını, yazmak istemediğini söylüyor. Yahu hayatın sevilecek tarafını görüp anlatan yok mu? (…) Her saat, her gün bir nâmütenâhi varlık âlemi şuurumuzun karşısından geçiyor da yine herkes yarının kaygısıyla gözlerini kapamış yaşıyor. İşte yine iyi hatırlıyorum, galiba Azeri şairlerinden Alişir Nevaî şöyle söylemiş:

Senin âşıkların kılmaz nazar Firdevs-i a’lâya Komuşlar bunca sevdâyı ulaşmışlar bu sevdâya

“Yüzbinlerce sevda mevzuunu bırakıp da ulaşılan bu sevda hangisidir diye, işte onbir sene oluyor, hâlâ düşünürdüm. Nihayet anladım ki bu tâ içimizdeki nâmütenâhilikte kendini bize bize tanıtan Allah’ın sevgisidir. (…) Kardaşım, tabiatta ve sanatta, felsefede ve ahlâkda gaye kendimizi bulmaktır, kendimizi yakından tanımaktır. Hâlbuki en az kendimizi tanıyoruz ve her an kendimizden uzaklaşıyoruz. Ben insanlarda kendi nefsine karşı samimiyet arıyorum ve pek ender buluyorum. Çünkü en büyük ve yegâne afv edilmeyecek olan günah, kendi nefsine karşı samimiyetsizliktir.”

No Comments

Leave a Comment

Please be polite. We appreciate that.
Your email address will not be published and required fields are marked