“Kim olursak olalım hayatta kalabilmek için bir şeyleri sabitleyerek yaşarız. Tumturaklı insan sabiteleri dışardan fark edilmiş insan demektir.” (s. 71)

“Başarısız şair demek şiirde neler olup bittiğini anlamadığı halde şiirde ısrar eden demektir.” (s. 89)

“Bilhassa XV. Hıristiyan asrından bu yana Osmanlı devleti neyi ile övünme yolunu seçti? Övündüğü şeyler övünmeğe değen şeyler miydi?” (s. 98)

“Edebiyat şahsa, bir şahsın kendini bilmesine mahsus bir çağrı olduğu için bir okura bir kalem sahibini zorla sevdiremezsiniz. Bu sebeple edebiyatın en büyük düşmanı edebiyat dersleridir.” (s. 108)

“Yerküre üzerinde bir cemaat var ki kıyametin koptuğunu gözüyle görse bile elindeki son hurma fidanını dikmekte ısrarlıdır. Allah’tan ümit kesilmeyişinin vardığı yer orasıdır. (s. 109)

“Toplumlar hiyerarşik bir üstünlüğe göre değil hayrın ve şerrin o toplumdaki yerine göre sınıflandırılmışlardır.” (s. 116)

“Türkler’in sevdası hâlâ kendilerini Batı’ya beğendirme alanını aşamamıştır.” (s. 117)

“Türk topraklarında yaşayanlar Batı’yı adım adım izlemedikleri halde kendilerini Batı’nın vardığı yerden konuşabilir havasına soktular. Şiir bu havanın en yoğun hissedildiği yer oldu.” (s. 118)

“Türk tarihinin aynı zamanda Avrupa tarihi olabilmesi için Türkler’in elinden çıkması gerekir. Niçin? Çünkü Avrupalılar modernleşmeğe Türklerin gölgesinden çıkabilmek için başladı.” (s.163)

“Tarih bize şiirin bizim, biz bir millet istek, ruh sağlığımızın güvencesi olduğunu öğretti. Yunus Emre’nin şiirleri kısmen âyet ve hadis tercümesidir. Yunus Emre divanı âşık edebiyatının değil divan edebiyatının başlangıcına işarettir.” (s.175)

“Vatan diye insanın vatanlaştırdığı yere demeği öğrenmemiz gerekir.” (s. 223)

“Düşüklük sürüye mensup olmağı umursamayanların payına düşer. Öyle ki maddi kazanç onların sürüyle ilişkisine anlam verir.” (s. 299)