Başlıktaki söz Şeyh-i Ekber diye bilinen Muhyiddin ibn Arabî’nin (d.1165-v.1240) “Tedbîrât-ı İlâhiyye” adlı eserinde geçer. Merhûm Ahmed Avni Konuk (d.1868-v.1938) tarafından tercümesi ve şerhi yapılan (1922-1925) bu eserin 1991 yılında Prof.Dr. Mustafa Tahralı tarafından latinize olarak, üstün ve titizce bir çabayı yansıtır bir yetkinlikle, elden geldiğince günümüz Türkçesiyle yayına hazırlanması gerçekleşmiştir. Bu yazı, içerisinde o sözün de geçtiği satırların (hem tercüme hem şerh kısımlarından yararlanılarak) bazı kelimeler ve ifadelerin anlaşılır kılınması için parantez açılarak karşılıklarının belirtilmesi sûretiyle aktarılması amacıyla ortaya çıkmıştır. İstifâde etmemiz ve edilmesi elbette dileğimdir. Allah Muînimizdir (Yardımcımız). O’ndan ümit kesilmez.

“(…) Muhakkak ervâh (ruhlar) ilimden aslâ doymaz.Ve biz bunu muhakkakan (hakikati ortaya çıkmış olarak) bildik. İmdi (Sav) Efendimiz ‘İki aç doymaz: tâlib-i ilim ve tâlib-i dünyâ’ buyurdular. Ve ulûmdan (ilimler) taht-ı kademinin (ayak altı) ahz eylediği (aldığı) şeyi taleb etme! Yani süflî âlemden gelen ilim ile yetinme! Ancak ondan (ilimlerden) öylesini taleb et ki, Hak Teâlâ hazretlerinin kendisine ayırdığı ve onlara rahmetini mahsûs (özgü) kıldığı ve bu rahmetin eseri olarak ilm-i ledünnîyi kendilerine ihsân eylediği kullarına âit ilmi ve onun artırılmasını taleb et! ‘(…) Vallâhü yahtessu birahmetihî men yeşaâ’. (…)’ ‘(…) Allah ise rahmetiyle imtiyazı (seçkinlik, ayrıcalık) dilediğine bahşeder. (…)’ (Bakara, 2/105) ” ( Tedbîrât-ı İlâhiyye Tercüme ve Şerhi, Muhyiddin İbn Arabî, Tercüme ve Şerh: Ahmed Avni Konuk, Yayına Hazırlayan: Prof. Dr. Mustafa Tahralı, İz Yay., s. 353-354) (İlm-i ledünnî: Hak Teâlâ tarafından ilham edilen ilim)