Mevlânâ Celâleddin Rûmî’nin bu eserinin (Hazırlayan: Şefik Can; Ötüken / Tasavvuf) birkaç yerinden yapacağım alıntılamalar oluşturacak bu yazıyı.

“Ey en az bahşişi cihan mülkü, cihan hükümdarlığı olan Allah’ım! Ben ne söyleyeyim? Zaten Sen kalblerdeki bütün gizli istekleri bilirsin.”

“Ey seçilmiş, beğenilmiş, Allah’tan razı olmuş ve Allah’ın rızasını kazanmış büyük insan, hoş geldin. Sen kaybolursan, başımıza kazâlar, belâlar yağar, pek geniş olan feza daralır, bizi sıkar, bunaltır.”

“Hekim hastanın yüzünü, benzini görüp nabzını saydı. İdrarını muayene etti. Hastalığın alâmetlerini, sebeplerini dinledi.”

“Bir kimsenin ayağına diken batınca, ayağını dizinin üstüne kor.”

“Ayağa batan diken böyle güç bulunursa, gönüle batan diken nasıl bulunur? Cevabını sen ver.”

“Fakat Semerkand adı geçince nabzın atışı arttı. Yüzü kızardı. Sarardı. Çünkü o Semerkand’lı bir kuyumcudan ayrı düşmüştü.”

“Şunu iyi bil ki, eğer gönlün sırlarına mezar olursa muradın çabucak hasıl olur.”

“Hz. Peygamber buyurmuştur ki, ‘Her kim sırrını gizlerse muradına çabuk erişir.”

2 aylık düşünce dergisi olan Teklif’te (Mart 2023 / Sayı 8) “Üniversite” konulu ve / veya temalı bir Açık Oturum var. İlahiyatçı akademisyenler A.Ayhan Çitil, İ.Halil Üçer, İhsan Fazlıoğlu, Ömer Türker ve Tahsin Görgün’ün katıldığı. İleri sürülen düşüncelerden yapacağım bazı alıntılamalar (bunlardan ilki Tahsin Görgün’ün ifade ettiği bir düşünce olarak onun yazıda yansıyan üçüncü paragrafının son cümlesi olup alıntı olarak bu yazının başlığını teşkil etmekte) oluşturacak bu yazıyı.

“İsmet Özel’in İstiklâl Marşı Derneği internet portali İsmet Özel Köşesi’nde ALIN TERİ GÖZ NURU üst-başlığı altında ÇİĞ SÜT EMMEK başlığıyla çıkan 1 Muharrem 1445 (19 Temmuz 2023) tarihli yazısının (http://www.istiklalmarsidernegi.org.tr/ IsmetOzel?Id=183&Katld=7) birkaç yerinden yapacağım alıntılamalar (bunlardan ilki o yazının birinci paragrafının ortalarından, anlam bütünlüğü sağlayan ve biri diğerini izleyen iki cümle alıntı olarak bu yazının başlığını teşkil etmekte) oluşturacak bu yazıyı.

“(…) Bütün çağlar boyunca insanoğlu kendi yaşadığı zaman diliminden şikayetçi olmuştur. Niçin bu böyledir? Bitkilerden farklı, hayvanlardan farklı bir zihnimiz olduğu için bu böyledir. (…) Sevgi çoğu insanda rahatlıkla kaprise dönüşür. (…)”

Ömer Türker‘in 2 aylık düşünce dergisi olan Teklif‘te (Temmuz 2023 / Sayı 10) çıkan “Nefsü’l-Emr Nazariyesi ve Bilimsel Bilginin Nesnelliği Sorunu” başlıklı yazısının(s.72-83) birkaç yerinden yapacağım alıntılamalar (bunlardan ilki, yazarın Kur’ân-ı Kerîm’den yazıya başlamadan yaptığı bir kerîm âyet ( Yâsin 36/12) alıntılamasının bu yazımın da başlığını alıntı olarak teşkil etmesidir) oluşturacak bu yazıyı.

“Nefsü’l-emr (kendinde şey/ işin hakikati, aslı) terimi, İslâm düşünce târihinde İbn Sînâ sonrası dönemde, bilhassa Fahreddin er-Râzî’yle birlikte gündeme gelen bir sorun olarak görünür. Sorunun kaynağında İbn Sînâ’nın varlık- mahiyet ayrımı olduğu söylenebilir. Fakat İslâm’ın müteahhirûn (sonları) döneminde müstakil bir sorun olarak bütün derinliğiyle kavranmışsa da meselenin kadîm (eski) döneme uzanan bir geçmişi vardır. Yine günümüzde de sorun aynıyla devam etmektedir. Dolayısıyla nefs’l-emr sorununu üç ayrı dönemin hassasiyetleriyle ele alabiliriz: İbn Sînâ öncesi dönem, İbn Sînâ’dan modern felsefenin istiklâlini ilan ettiği on sekizinci yüzyılın ikinci yarısına kadarki dönem ve nihayet modern felsefenin hâkimiyetini tesis ettiği son iki yüzyıl. Önce nefsü’l-emrin yahut kendinde şeyin, müstakil bir sorun olarak kavranmasına vesile olan varlık-mahiyet ayrımının tam olarak bu soruna nasıl yol açtığını belirginleştirelim.”

Mevlânâ Celâleddîn Rûmî’nin bu eseri merhûm Ahmed Avni Konuk tarafından tercüme edilmiş, yine merhûm Dr. Selçuk Eraydın’ın yayına hazırlamasıyla İZ Yayıncılık’tan (8.Baskı 2009) ilgili okurlarıyla buluşmuştur.

Bu kitabın birkaç yerinden yapacağım alıntılamalar oluşturacak bu yazıyı.

” ‘Ene’l–Hak‘ sözü -mutlak olarak- Hakk’a aitttir; çünkü O’ndan başka bir hakîkî mevcûd düşünmek muhaldir. (dipnot: Nitekim Mansûr’un muhabbeti son dereceye ulaştıkda kendisine düşman oldu; ve kendisini yok kılıp ‘Ene’l-Hak’ yani “Ben fânî oldum, Hak kaldı” dedi. Bu ise tevazunun amacı ve kulluğun sonudur; yani ancak O‘dur demek olur. Dolayısıyla davâ ve tekebbür (büyüklenme) “Sen Hudâ’sın ve ben kulum” demektir ki ikiliktir. “