Çevirenler: Cüneyd KÖKSAL, Ethem CEBECİOĞLU, İsmail TAŞPINAR, Kemal KAHRAMAN, Nebi MEHDİYEV, Nurullah KOLTAŞ, Zeynep ÖZBEK.

“Yaklaşık otuz beş yıl önce, gençliğin verdiği enerji ve saflıkla, tarîkatların belki en önemlisi olan Nakşibendîliğin ortaya çıkışı, İslâm dünyasında yayılmış olduğu bölgelerdeki tarihi, günümüzdeki konumu, âyin ve âdâbı; ilim, siyaset, edebiyat ve şiir âlemleri üzerindeki tesirlerini içine alan uzun vadeli bir araştırma projesi tasarladım. Öğretim üyesi olarak bulunduğum Kaliforniya Üniversitesi’nden bir yıllık izin alıp projemi gerçekleştirmeye başlamak niyetiyle arabayla Londra’dan yola çıktım. Uzun yolculuğumun ilk durağı Saraybosna, son durağıysa Delhi oldu. Bu, son derece verimli ve öğretici bir yolculuk oldu. Bosna, Türkiye (Ahmet Aksay’ın notu: Naçizane İstanbul’da kendisiyle tanıştım, evimize de davet ettim; daha sonra Erzurum’da üniversite asistanı olarak bulunduğum dönemde, onun da Erzurum’a uğramasıyla orada bir kez daha görüştük; Şarkiyatçı merhûm Nazif Şahinoğlu beyle ve Türkolojide öğretim üyesi yine merhûm Orhan Okay beyle tanıştırmıştım kendisini.), İran, Afganistan, Pakistan ve Hindistan’da tarîkatın mensupları ve meşâyihiyle tanışmak; faaliyette bulunan tekke ve hankâhları ziyaret edip zikir toplantılarına katılmak; tarîkata ait muhtelif dillerde yazılan kitap ve yazmaları toplamak; kütüphanelerdeki yazmaları ya istinsah etmek veya onların fotokopisini çıkarmak -bütün bunlar bana nasip oldu. İznimi takip eden yıllarda da fırsat buldukça tekrar tekrar yollara düşüp araştırmalarımı sürdürdüm; mesela Malezya’da Güneydoğu Asya Nakşibendîliğinin özelliklerini öğrenmek imkânına kavuştum. (…) ” (ÖNSÖZ’den)

Hamid Algar ‘Id Mîlâdü’n-Nebî, 1427 / 15 Nisan 2006

“Kitabımın yeni, genişletilmiş baskısını saygıdeğer Türk okurlarına sunarken, açıklamak istediğim birkaç husus var.

“Temyîz (ayırma) büyük bir nimettir.”

“Ehlinin gayrine hüsn ızhârı zulm olur.”

“Allah kişi ile onun kalbi arasına girer.” (Enfâl, 8/24)

” Tâ Hâ. Biz Kur’ânı sana zahmet çekesin diye indirmedik.”

” Baş odur ki onda bir sır ola. Yoksa bin baş bir pula değmez.

Özgür Özel İmamoğlu üzerinden dinsel ifadeler kullanmaya başladı. Ekrem İmamoğlu’nun soyadı zaten din görevlisi çağrışımı yapıyor. Bu yetmiyor gibi Özgür Özel için ki, onu daha da yüceltme peşinde. İmamoğlu’nu göğün yedinci katına lâyık görmeye başladı. Hapishane zemininde duruyor görünürde İmamoğlu ama gerçekte göğün yedinci katında Özgür Özel’e göre! Bayağı uçurmuş yükseklere. Bu arada İBB itirafçılarının sayısı 10 olmuş. TV ekranında bu sayının daha da artacağı öngörülebiliyor. Gece saat 10.30′ a yaklaşırken itirafçı sayısı 10 , CNN Türk’te. Yine aynı TV kanalında Kılıçdaroğlu’nun “Ölüm Tehdidi Alıyorum” ifadesi var. Birazdan diye dikkat çekiliyor. Nitekim kısa bir konuşması oldu Kılıçdaroğlu’nun.

1- Tâ, Sîn, Mîm. 2- Bunlar (hakkı) açıklayan kitabın âyetleridir. 3- (Mekkeliler iman etmeyecekler diye) sen (yâ Muhammed) âdeta kendine kıyacaksın! 4- Biz dilersek onların üzerine gökten bir âyet indiririz de, boyunları eğilekalır (O zaman hemen iman ederler). 6- Evet Kur’anı yalanladılar. Ama onlara yakında o alay ettikleri şeyin haberleri gelecektir. 7- (O kâfirler) yeryüzüne bakmadılar mı? Biz orada her çeşit bitkiden nice çiftler bitirdik!.. 10,11. Hatırla ki, bir vakitler Rabbin Mûsa’ya “O zalimler topluluğuna, Fir’avn’ın kavmine git. Hâlâ sakınmayacaklar mı?” diye nidâ etmişti. 12- Mûsa, “Ey Rabbim! Doğrusu korkarım, beni yalanlarlar. 13- Benim de bundan göğsüm daralır; dilim açılmaz. Onun için Harun’a da peygamberlik ver. 15- (Allah Teâlâ buyurdu ki): “Hayır! İkiniz de hemen mucizelerimizle gidin! Muhakkak biz sizinle beraberiz; işitiyoruz. 17- İsrâil oğullarını bizimle beraber (Şam’a) salıvereceksin! 18- (Fir’avn), “Biz seni yeni doğmuş (çocuk) iken aramızda büyütmedik mi? Sen ömründen hayli seneler bizim aramızda kalmadın mı? 19- O yaptığın işi de (Kıbti’yi öldürme) yaptın. “O hâlde sen nankörlerdensin!” dedi. 20- (Mûsa) “O işi yaptım ama ben o vakit câhillerden idim. 21- Sizden korkunca da hemen aranızdan kaçtım. Nihayet Rabbim bana hüküm ihsan buyurdu ve beni peygamberlerden (biri) yaptı. 22- “Başıma kakmakta olduğun o nimet de, İsrail oğullarını kendine kul (köle) edindiğin içindir..” dedi. 23- Fir’avn, “Bu âlemlerin Rabbi de ne?” dedi. 24- (Mûsa), “Eğer yakînen anlarsanız, göklerle yerin ve aralarında bulunan her şeyin Rabbidir.” dedi. (…) 28- (Mûsa), “O, doğu ile batının ve aralarındaki her şeyin Rabbidir. Eğer aklınız varsa (anlarsınız!)” dedi. 29- (Fir’avn), “Yemin olsun! Eğer benden başka bir ilâh tanırsan, seni mutlaka zindanlıklardan ederim!” dedi. 30- (Mûsa), “Sana, açıklayıcı bir delil (mûcize) getirirsem de mi?” dedi. 31- (Fir’avn), “Eğer doğru söyleyenlerden isen, hemen getir onu!” dedi. 32- Bunun üzerine (Mûsa) asâsını bıraktı. Bir de ne görsün! Asâ, açıkça bir ejderha oluverdi! 33- Bir de elini çıkardı, o da bakanlara bembeyaz (nurânî bir el) kesiliverdi.     (…) 34- Fir’avn, cemaate, “Bu gerçekten bilgiç bir büyücü imiş!   35- Sizi, büyüsü ile yerinizden çıkarmak istiyor. Şimdi ne emredersiniz?” dedi. 36- Onlar, “O’nu ve kardeşini tut (eğle)! Şehirlere de toplayıcılar gönder de, 37- Sana bütün bilgiç sihirbazları getirsinler!” dediler. 38- Böylece belli bir günün belirlenen vaktinde bütün sihirbazlar biraraya toplandı. 39- Halka da “Siz de toplanacak mısınız?” denildi. 40- “Eğer (adamlarımız) galip gelirlerse, umarız biz de (kendi sihirbazlarımız)a tâbi oluruz..” (denildi). (…) 43- Mûsa büyücülere, atın ortaya ne (marifet) atacaksanız!” dedi. 44- Onlar da hemen iplerini, sopalarını ortaya attılar ve “Fir’avn’ın ululuğu hakkı için bizler, hakikaten bizler galipleriz.” dediler. 45-Bunun üzerine Mûsa asâsını bırakıverdi. Bir de ne görsünler! O bütün uydurduklarını yutuyor!.. 46- Büyücüler hemen secdeye kapandılar. 47-48- “Biz, âlemlerin Rabbine, Mûsa ile Hârun’un Rabbine iman ettik” dediler. 49- Fir’avn, “Ben size izin vermeden ona iman ettiniz hâ! Şüphe yok ki, size büyü öğreten ustanız o imiş. Ama yakında bileceksiniz. Çaresiz ellerinizi ve ayaklarınızı çaprazlama keseceğim ve hepinizi mutlaka asacağım!..” dedi. 50- Büyücüler, “Bize zarar yok! Biz Rabbimize döneceğiz. 51- Biz, iman edenlerin ilki olduğumuzdan, Rabbimizin günahlarımızı bağışlayacağını umarız.” dediler. 52- Mûsa’ya, “(İman eden) kullarımla geceleyin yürü. Çünkü takip edileceksiniz.” diye vahyettik. (…) 57- Böylece onları bahçelerden, pınarlardan; 58-Hazinelerden ve şerefli makamlardan çıkardık. 59- İşte böyle! Ve onlara İsrâil oğullarını mirasçı yaptık. 60- Nihayet güneş doğarken (Fir’avn ve ordusu), arkalarına düştüler. 61- Vaktâ ki, iki taraf birbirini gördü. Mûsa’nın adamları, “Biz muhakkak yakalanıyoruz” dediler. 62- Mûsa, “Aslâ! Rabbim benimle beraberdir. O bana yol gösterecektir!” dedi. 63- Bunun üzerine Mûsa’ya, Asân ile denize vur!” diye vahy ettik. (Vurunca), deniz yarılakaldı. Her parçası kocaman bir dağ gibi oluverdi. 64- Ötekileri de buraya yanaştırdık. 65- Mûsa’yı ve beraberindekilerin hepsini kurtardık. 66- Sonra ötekilerini boğduk. 67- Elbette bunda bir ibret vardır. Böyle iken çoğu imana gelmedi. 68- Hiç şüphesiz senin Rabbin güçlü, merhametlidir.

.

Kur’an’ın Anlamına Yolculuk

Fikriyat’tan çıkan, Prof. Dr. Ekrem Demirli’nin bu kitabının birkaç yerinden yapacağım alıntılamalar oluşturacak bu yazıyı.

” İki ayırıcı özellik İslam’ı kendisinden önceki din ve geleneklerden ayırmakla kalmaz, aynı zamanda onu Hz. İbrahim’e dayandırılan Yahudilik ve Hıristiyanlıktan ayrıştırarak kendine mahsus özel bir yapıya kavuşturur. Bunlardan ilki nübüvvet, ikincisi ise vahiy ve bilhassa vahyin nihai tarzı olan ilahi kelamın Hz. Peygamber’e inmesidir. Nübüvvetin ve vahyin Müslümanlığa mahsus bir ayrıcalık olduğunu söylemek, ilk bakışta birçok insana şaşırtıcı gelebilir. En azından Müslümanlığı öteki gelenek ve felsefî sistemlerden ayrıştırmak için doğru sayılabilecek bu tespitlerin Yahudilik ve Hıristiyanlık için de geçerli olabileceğini söylemek, bir çelişki teşkil edebilir. Her iki din de vahye ve nübüvvete (peygamberliğe) dayanmış olmada İslâm ile birlikte değerlendirilir; her iki dinin de aynı şekilde gerçekleştiği kabul edilebilir. Gerçi bu yaklaşım gerçek olmak bir yana İslam’ı esas alarak yapılan bir değerlendirme olarak ortaya çıkar. Bu nedenle Müslümanlar öteki iki dinin İslam’a ve bilhassa Hz. Peygamber Efendimize bakışını elbette kabullenmez ve her iki dine bakış bakış açılarındaki nezaket ve saygıyı kendi dinlerine ve peygamberlerine beklerler. Halbuki dinlerin tahrif olması meselesi bir yana, her iki dinin ortaya çıkışı ve bu dinlerdeki nübüvvet ve vahiy konusu İslam’dakinden farklı gerçekmiş gibi görünmektedir. Daha doğru bir anlatımla İslam’da vahiy ve nübüvvet tamamen kendine mahsus özelliklerle ortaya çıkmış, İslam’ı bütün dinlerden ve geleneklerden ayrıştırarak dinî hayatı şekillendirmiştir. Bu arada Yahudilik’te nübüvvet meselesi, “seçilmiş kavim” anlayışı içerisinde gerçekleşmiş ikincil bir durumdur. Bu din içinde aslolan durum, kavmin seçilmiş olması iken nübüvvet burada ancak “seçilmiş olandan seçilmek” şeklinde tecelli eder. Bir kavmin seçilmiş olması meselesi zamanla ortaya çıkan bir tahrif midir yoksa başından beri Yahudilik böyle midir sorusu bir yana bu, Müslümanlar tarafından hiçbir şekilde anlaşılmayacak ve kabul edilmeyecek bir husustur. Bir kavim neden seçilir veya bir kavmin seçilmiş olması onlara nasıl bir ayrıcalık kazandırabilir? Bir Müslüman için bütün insanlar Allah tarafından seçilmiş, özel ve değerli varlıklar olarak yaratılmış, Âdem’de tecelli eden eden bütün nitelikler potansiyel olarak her birisinde gerçekleşmiştir. Her insan bu bakımdan emaneti üstlenmiş, halife kılınmış, isimleri öğrenmiştir. İnsanın ahlâklı bir varlık olarak yaratılmış olmasının nedeni budur. O zaman insanlar arasında belirli derece farkları bulunsa bile, bir kavmin ötekinden ayrı bir şekilde üstün kılınması Müslümanlara ancak “tahrif edilmiş bir bilgi” olarak gelir. Üstelik Müslümanlar seçilmişlik gerçekleşse bile, bundan kalıcı bir durum veya paye çıkartmaz , seçilmiş olmayı belirli şartlar (ahlak ve iman) ile sınırlar, bunun ötesinde bir ayrıcalık olarak kabul etmezler. Hidayet ve seçilmişlik bir lütuf olarak insana erişir, fakat aynı zamanda insan dalalete düşme tehlikesinden bütünüyle de kurtulamaz. Bu durum hem birey hem cemaat olarak İslam’da ilkenin “korku-umut” olmasını sağlar: Allah’ın sonsuz keremi insanın sürekli bir umut içinde kalmasını sağlarken kereminden mahrumiyet endişesi insanın korkmasının nedenidir. (…) Yahudiler içinde peygamberler vardır, fakat bunlar hiçbir zaman İslam’daki gibi kurucu kişiler olarak kabul edilmezler. (…) Yahudiler peygamberlerin vahiy aldıklarını kabul etmiş olsalar bile, bu vahyi İslam’daki ilahi kelam gibi düşünmek mümkün değildir. (…)”