Gökhan Özcan’ın “Toz ile duman” başlıklı yazısından birkaç cümle
“Yıllarca yaşadığımız zamana ayak uydurabilmek için çabalayıp durduk; şimdi görüyoruz ki ayaklarımız çoktan bizi kendine uydurmuş götürüyor! (…) Yaşıyoruz, yani iki nokta arasında bilerek ya da gayrı ihtiyari yürüyoruz işte. Yürüyoruz ama nereye?