“Soruların en zoru” başlıklı bugünkü yazısında da Gökhan Özcan ‘bütünlüğümüzle, aslımızla, esasımızla aramıza giren, adımlarımızın cesaretini kıran devasa soru‘ya dikkatimizi çekmeye, bizi düşündürmeye çalışıyor. Bu değerli ve düşündürücü yazının birkaç yerinden alıntılar sunacağım.

‘İnsanoğlu, ne zaman ki kendisine bir nimet olarak sunulan bu hayatla ruhunu doyuramaz oldu, işte o zaman kendi hakikatinden de adım adım uzaklaşmaya başladı.’ (…) ‘Yüzlerce yıl süren bu hikaye, insanoğlunun kendi gölgesine yetişmek uğruna hakikatten her geçen gün biraz daha uzaklaşmasının acıklı hikayesidir.’

‘İnsandan sıkılarak yeni insana doğru hamle yapan bütün nesiller, varlıklarını eskitecek olan bir yeniliğin peşine takılmış oldular. Bu süreç, yani modernliğe atılan ilk adımdan bugüne yuvarlanan süreç, aynı zamanda insanlığın kendi kendini kemirme sürecidir.’

‘(…) Uzun zamandır bu yanlış istikamete doğru yürüyor olmamıza rağmen, şükretmeliyiz ki, bizi hâlâ can toprağımızla irtibatlı kılan köklerimiz var. Aslında hayatı güzel kılan şeyler zaten yerli yerinde duruyor, yolunu kaybetmiş olan biziz!’
(…)
‘Kıyıya vuran dalgalar güzeldir ve eskimez. Yıldızların gökyüzünden bize doğru ışıldamaları da öyle… Üstüne giydirilen deli gömleklerinden kurtarabilsek güzeldir aslında her insan…’
(…)
‘Daha az unutalım, daha sık hatırlayalım hayatın eskimeyen ve üstünden ne kadar hoyratça geçilirse geçilsin izleri tamamen silinemeyen güzelliklerini. Dedim ya, aslında her şey yerli yerinde… İstersek buluyoruz eskimezliğin eskimez tarifini içimizde, içimizin derinliklerinde…’

(…) Bütün bu iğreti elbiseleri tek tek çıkartıp atmak, yalınkat olmak gerekiyor yeniden. Belli ki yalınkat olunamıyorsa, bulunamıyor tam olarak bizi insanlığımıza geri döndürecek olan o saflık.

‘Adeta bir firari gibi kaçıp sığındığımız uyuşmalardan elimizi eteğimizi çekip, canımızı yakacak bir zihin ve kalp berraklığına kendimizi teslim edebilir miyiz?’ (…)”
https://www.yenisafak.com/yazarlar/gokhanozcan/sorularin-en-zoru-2054992