Çocuklar, kar ve umut
Ömer Erdem’in “Kar kardeşliği ve çocuklar” başlıklı bu günkü yazısından bazı cümleler:
“Nerede çocukları sevindiren bir şey varsa orada umut var. Kar yağınca değişir çocuk da. Peşine düş onun, izini sür. Bir çocuğu mutlu eden şey aslında büyükleri tekrar bir araya çağırıyor ve unutulmuş güzellikleri müjdeliyordur. (…)
(…) Bir kez çocuk olan, çocukluktan geçen, ebediyen bunu bilir ve hafızanın yuvasında sıcak bir yumurta gibi bekleyen bu duyguyu ömür boyu korur. (…)
Kar çocuğun bir kez yazdığı ve hiçbir şekilde kayıt altına alınmayan anlık ve en güzel şiirdir.
(…) Ne gecikmenin ne bir yere varmanın hükmü kalır. Normal şartlarda bir yığın mecburiyetler, gereklilikler, vazgeçilmezliklerle sarılmış, kuşatılmış günlük hayat ve onun elbisesi karın hamlesiyle gündemden düşer, yorgun ve bitmiş bir adam suretinde sendeler ve sokaktan kaybolur. Şimdi vaktin sahibi çocuk ve kardır. (…)”
No Comments