Gökhan Özcan‘ın Yeni Şafak’ta çıkan “İlgi dilenciliği” başlıklı, 8 Temmuz 2021 tarihli yazısından yer yer yapacağım alıntılamalardan oluşacak bu yazı. İlk alıntı da söz konusu yazının bir cümlesinin bir kısmı olarak başlığı teşkil ediyor.

“(…) Yakın zamanlara kadar sosyal hayatın sınırlarına tâbi hayatlar yaşıyorduk ve ilgiyi, takdiri üzerimizde toplama noktasındaki zorlamalar o sınırlara takılıyordu. Şimdi o sınırların büyük ölçüde devre dışı kaldığı tekno-atmosferde yaşıyoruz. (…) Görünür bir maliyet olmadan (görünür olmayan maliyeti elbette var) herkes kendini dünyaya -tabiri caizse -en kıyı köşe halleri de dahil olmak üzere- teşhir ve ilan edebiliyor. (…) Bir kere bu mecralara dahil olunca, geçmişte dikkat gösterdiğiniz sınırları aşma konusunda zaten bir önkarara ulaşmış, sizin için düne kadar bağlayıcı olan ölçülerin iplerini gevşetmeye rıza göstermiş oluyorsunuz. (…) Temel kuruluş mantığı ve dayanağı hayatın yerleşik ölçülerini kaldırıp yerine daha gevşek ve insanın zayıflıklarını ticarete açan yeni bir zihniyet zemini oluşturmak olan bir sistemin içinde iç kaygılarını gidermek için ıslık çaladuran kullanışlı kullanıcılar… (…) ‘(…) Modern benlik arzularını ve duygularını giderek daha hayali yollardan, metalar ve medya imgeleri üzerinden algılamaktadır. (…)‘diyor ‘Eros’un ıstırabı’ kitabında Byung- chul Han.

(…) Elbette toplumsal ölçülerde insan aleyhine bir değişim oluyor. Ama bundan daha önemlisi insanın kendi içinde yaşattığı, yaşatması gereken ölçüler… Asıl sıkıntı, bu iç ölçülerin cephelerinin teker teker düşüyor olması… Meşhur sosyal medya mecralarında sıradan insanların kendilerine reva gördüğü ‘ilgi dilenciliği’ hallerine bakalım mesela, çok iç acıtıcı, insanın izzetine dokunan insanlık manzaraları değil mi bunlar? (…) Herkesin kendi sıradanlığını abartılı biçimde pazarlamaya çalıştığı bu cangılda kim beklediği görünürlüğü elde edebilir? (…)”