“(…)Mübarek mekânın etrafında gökdelenler yükseliyor, vinçler birer ejderha gibi bir o yana bir bu yana dönüyor. Kâbe, etrafını saran bu vandal saldırı karşısında siyah örtüsüne bürünerek âdeta saklanıyor. Müslümanlar bu barbar istilayı protesto edecekleri yerde (bizimkiler dahil) Kâbe’yi gören yüksek otellerden, rezidanslardan birer oda kapma peşinde.” (s.9)

“Allah’a teslim olan, kimseye teslim olmaz.” (s.13)

“Günler geçip gitmekteler / Kuşlar gibi uçmaktalar.” Aziz Mahmut Hüdai (Hz) (s.15)

“Teklifim şu: Ülkemiz insanına ve bütün dünyaya ‘Kanaat Ekonomisi’ni teklif ediyorum. Bu bizim inancımızın temelinde yer alan bir ilkedir.” (s.22)

“Ne kadar uçuk sözler bunlar denebilir. Ama dünyanın gidişatı ancak uçarak anlaşılabilir. Manzarayı görmek için yukarıdan bakmak lâzım.” (s.22)

“(…) Bize ben dedirten ne varsa; şehvet, servet, şöhret diye ne varsa hepsini terkediyoruz. Sade göğsümüzdeki kalbin çarpıntısına minnetle ve varlık karşısında duyduğumuz hayretle başbaşa kalıyoruz. (…) Kalbimize sık sık soruyoruz: Daha bende ne varsa söyle, terkedeyim!” (s.26)

“Ayrıca bu durum (yani paranın insan hayatındaki yeri) geçmişte de ihmal edilmiş değildir. Bunu anlayabilmek için sadece atasözlerimize bakmak yeterli olabilir.

-Para ile imanın kimde olduğu belli olmaz. (Belli olur diyenler de var ama ben ne yapayım atasözü böyle)

-Paran gitti mi diye sormazlar, işin bitti mi diye sorarlar.

-Para isteme benden buz gibi soğurum senden.

-Paran varsa cümle âlem kulun, paran yoksa tımarhane yolun.

-Para parayı çeker. (Atalarımız çok önceden kapitalist ekonomiyi keşfetmiş, belli)

Şimdi anlıyoruz ki ‘zengin kervanını dağdan aşırır, fakir düz ovada yolunu şaşırır’.

Tamam. Anladık. On bin dolar önemli. Geçelim madalyonun öteki yüzüne. Madalyonun öteki yüzünde ‘fakir ama onurlu’ bir duruş göreceksiniz. (…) Benim teklifim on bin doları küçümsemek değil, ama onun önüne adaleti koymaktır. (…)” (s. 27-28-29)