“Bu ülkenin en büyük servetinin sokaklarındaki sıradan insanlar olduğuna inandım hep. Güleç yüzlü hacı amcalar, cefakâr ev hanımları, seher vakti dükkan açan küçük esnaf, tarla taban peşinde çiftçiler, alınteri döken işçiler, para biriktirerek çocuklarını okutmaya çalışan ana babalar, hafızlık çalışan delikanlılar, çeyiz hazırlayan genç kızlar, ülkesi için muhabbetini, ideallerini, umutlarını hiç yitirmeyen, üç kuruşa çalışıp haline şükreden, memleketin başına bir iş gelmesin diye duasını eksik etmeyen, sessiz, mütevekkil, kendi halinde insanlar… Hayata kattıkları zenginliğin çoğu zaman farkında olmadığımız güzel insanlar… (…) Sessiz ama kalben daima uyanıktırlar.

(…) Kendi kocaman yüreklerinin, engin insanlıklarının farkında bile olmayan yiğitlerdir hepsi. Farkında değildirler; çünkü insan olmaktan öte bir şey değildir onların muratları. Zamanın değiştiğinden, ‘insanlık’ın nadirattan sayılıp kıymete bindiğinden haberleri yoktur.

(…)

Kitap kitap kendine örnek şahsiyet arayan gençler, o sessiz kahramanlara dönüp iyice bir baksın! Şu olağanüstü günlerde başa gelen bütün o zorlukları aşmak için aşkla ve muhabbetle nasıl her yöne koşuşturduklarını izlesin! İrili ufaklı sıkıntıların, hayatın akışını tıkayan beklenmedik arızaların giderilmesindeki insanca gayretlerini, birer iyilik çeşmesi gibi her susayana bir avuç su oluşlarını, olağanüstü zekalarını anlamaya, idrak etmeye çalışsın. Ve bıraksın, hariçte örnek aramasın; hayran olacaksa bu ülkenin elleri nasırlı, ağzı dualı, hakkaniyet sahibi, çalışkan, yiğit, sebil gönüllü insanlarından herhangi birine hayran olsun, bir ömür boyu gönül rahatlığıyla onu kendine örnek alsın.

(…) Hamdolsun, bu ülkenin sessiz ve sıradan insanlarının yürekleri, her yeri sardığını sanarak kederlendiğimiz o kahredici itiş kakış kültürünü aşarak meydanları serinletti ve bu ülkenin değişmez hakikatinin klavyeler dolusu kuru gürültüde olmadığını bütün cihana bir kere daha hatırlattı. (…)”
(alıntıların ait olduğu yazıyı okumak için tıklayın)