“İnsanlar sanki ikiye bölünmüş, bir kısım insan durmadan birilerini övüyor, diğer bir kısmı durmadan birilerini yeriyor. Ya da belki öyle değil; insanlar ikiye bölünmemiş tek kısım tekmili birden bazen birini övüyor, bazen yeriyor. Adeta birinci tekil şahsı olmayan bir dünya bu! (…) Ve burada, kibrini bile bayıldığı ve hiç hazzetmediği şeyler, kişiler, tezler üzerinden geliştiren, egosunu kendini hiç meselenin içine katmadan şişirebilen bir hava-cıva kalabalığı halinde oradan buraya, buradan şuraya akıp giderek yaşanıyor hayat.

Kurgusal karakterleriz artık hepimiz biraz. Her sabah uyanıp fazlasıyla tahmin edilebilir davranış kalıplarının içine dolduruyoruz kendimizi. (…) İlginçlik burada, mükemmel olduğumuzu sanıyoruz. O kadar inanmışız, inandırılmışız ki kusursuzluğumuza. Neyi beğensek o kayıtsız şartsız güzeldir sanıyoruz. Neyi sevmesek, sırf biz sevmedik diye o çirkinin ta kendisi oluyor. Yanlışın büyük küçük herhangi bir ihtimalinin üstümüzde ilişecek hiçbir yeri olmadığına inanıyoruz. Hatanın hiçbir şekliyle bize zinhar yakışmayacağına… Bu beleş kir tutmazlığın nedenine, nasılına dair en ufak bir muhakememiz yok. Bu kemale ne yaparak eriştiğimiz sorusunun cevabı yok. (…)” (Gökhan Özcan, “Zırhının içinde mahsur” başlıklı yazısından, Yeni Şafak, 8 Tem. 2019)

“(…) Bu şehr-i İstanbul ki su medeniyeti konusunda eline su dökecek şehir az bulunur idi. Şimdi arayınız ki içilebilirden vazgeçtik, akan çeşme dahi görmek nerdeyse rüya olacak.
(…)
Su hayatın kaynağı, temeli, vazgeçilmezi şu bu… Çeşmelerin kitabesini okuyacak kadar ‘türkçe’ biliyorsanız, o kitabelerde su ile ilgili ayetleri, beyitleri, şiirleri, duaları ve su etrafında inşâ edilmiş bir edebiyatı görebilirsiniz.
Gelgelelim mâzinin bu en yüksek kamusal hassasiyetlerinden birini güncel hayatın içinde hoyratça nasıl yok ettiğimizin izahını nasıl yapacağız?
(…)
Hz. Pir’in dediği gibi “Su da susuzları arar.”
Engel olmayın! Su, susuzlara ulaşsın lütfen.
(…)” (Mevlana İdris, “İstanbul Hava Limanı’nda susuzluk” başlıklı yazısından, Karar, 06.07.2019)