Gökhan Özcan‘ın bu günkü Yeni Şafak’ta çıkan “Gerçeğin simülasyonu, simülasyonun gerçeği” başlıklı yazısı birkaç gün önce Yeni Zelanda’da yaşanan insanlık dışı, akıl almaz, feci olay hakkında gazetelerde okuduğum en iyi yazı. Hamâsîlik, belli kalıplarda sözler etmek yok o yazıda. Serinkanlı bir yaklaşım, tahlil, değerlendirme söz konusu.

O yazıdan alıntılar sunacağım sadece. Düşünülmesi umuduyla.

“(…) İnsaniyet bakımından ‘asla olamaz’ların, ‘olmamalı ama oluyor’a doğru hızla evrildiğini kaygıyla gözlüyoruz. (…) Onlar için, anlaşılıyor ki, kendi insanlıkları bakımından artık neredeyse kötülüğe giden yolun durulacak hiçbir noktası yok. Düşünmeden bütün insaf engellerini aşıp kötülüğün sonuna kadar gitmekte bir beis görmüyorlar. (…) Bunlar içlerinde her geçen gün birikmekte olan kötülük nehrinin önündeki bentleri hiç düşünmeden açanlar sadece. (…) Yani birçoğumuzun hedefine ulaşmak için hemen her gün onlarca canlı hedefi yakıcı silahlarıyla yok eden çocukları var. Ve o çocuklar, daha küçük yaşlarında yok etme silahları ve güçleriyle donatılmış oyuncaklarla oynayarak bu oyunlara hazırlandılar. (…) Yeni Zelanda’da yaşanan feci hadisenin, sıradan bir birey olmaktan adım adım ırkçı ve şiddet düşkünü bir katile dönüşen Brenton Tarrant’ın hikayesi olmakla sınırlı olmadığını düşünmeyi haklılaştıracak pek çok sebep ve gösterge var. (…) Bu karanlık odaklar sadece illegal örgütlerden ibaret değil, devletlerin de böyle karanlık elleri, uzantıları, senaryoları var. Tarrant hadisesine böylesi karanlık merkezlerden örneğine nadir rastlanabilecek kadar yoğun ve çok yönlü mesajlar yüklendiği açık… (…) Bir sonraki insanlık dışı katliamı kim gerçekleştirecek, o gözü dönmüş sıradan kişilik bize ne kadar uzak, ne kadar yakın olacak, böyle bir dünyada bunu bilmemize imkan yok. (…) Peki biz ne yapıyoruz? Çevremizde boy atan şiddeti, ölçüsüzlüğü, kalpsizliği görmemek için gözlerimizi kapatıyoruz. Tek avuntumuz, ‘bize çıkmaz’ kolaycılığı…”

https://www.yenisafak.com/yazarlar/gokhanozcan/gercegin-simulasyonu-simulasyonun-gercegi-2049686