Gazete yazarı olarak da etkinlik gösteren ve insanlarımıza faydalı olan Gökhan Özcan, yıllardır gazete yazılarının da izleyicisi olduğum değerli ve seçkin bir yazar. Onun “Karanlığa bakan göz ışığını kaybeder!” başlıklı yazısından (Yeni Şafak, 9 Mart 2020) alıntılar sunacağım.

“(…) Medyanın, sosyal medyanın, popüler mecraların baskın kötücül dili hepimizi zaman zaman karamsarlığa sürüklüyor. Sanıyoruz ki herkes birbirinden nefret ediyor, herkes birbirinin ayağına basmak için fırsat kolluyor, herkes birbirinin açığını arıyor, herkes içinde biriken karanlığı, ezikliği, öfkeyi yüzüne vuracak birilerini arıyor. O kadar da değil… Kendini gerçek hayatın içinde tutabilenler, içindeki güzelliğin kuruyup gitmesine izin vermeyenler, iyiliği mütemadiyen hayatın kıyısında köşesinde aramaya devam ediyor.

(…) İyilik aslâ kaybolup gitmiyor yeryüzünden. Sadece bazılarımız iyiliğe doğru değil; kötülüğe, çirkinliğe, kabalığa, hadsizliğe doğru bakmayı tercih ediyoruz. (…) Hangi yangını söndürmüş yangını körükleyenler? Her an, her aldığımız nefeste, her karşılaştığımız durumda çok temel bir tercih yapıyoruz. Ya insanı, hayatı, iyiliği, güzelliği, doğruluğu, adaleti, hikmeti seçiyoruz; ya bunları ortadan kaldıran, hayatın dışında tutan, dengemizi, kaidemizi bozan diğer her şeyi… Kafamızın içinde ‘Ama bunu hak ettiler!’ gibi zehirli bir bahane dolaşıyor. Hiç kimse kötülüğü hak etmez oysa. Çünkü hiçbir insan hiçbir gerekçeyle başkalarını kötülüğe uğratmaya memur edilmemiştir. Yine çünkü her insan yaptığı her kötülüğü başkalarından çok kendine yapar. İyilik de böyledir ve yaptığı her iyilik önce yapanı güzelleştirir. (…) Hepimiz az çok vazgeçiyoruz ki iyilikten, kötülük yol bulup bu kadar dönüştürebiliyor hayatımızı, sızabiliyor hayatlarımızın kılcal damarlarına.

(…)

(…) Elimizde her şeyi hakkıyla tartan bir teraziyle yaşadığımızı biliyor muyuz? Her işimiz, her sözümüz, her davranışımız, her hâlimiz o terazinin kefelerinden birine ekleniyor. O terazi başkalarını tartalım diye değil, kendimizi tartalım diye.

Sürekli başkalarının dilini konuşmaktan kendi dilini unutan insanlar da var.

‘Göz var ya göz’ dedi meczup, ‘gördüğünden körleşiyor en çok!’ “